Tuz vücut için zorunludur ama önemli olan gerektiği kadar alabilmektir.
Fazla tuz tüketmek susama ihtiyacına yol açarken, aşırı terlemeye neden olan, sıcak ya da spor etkinlikleri de tuz gereksinimini artırır.
Piyasada en azından üç çeşit tuz saymak mümkün, rafine beyaz tuz, kaya/kaynak tuzu ya da deniz tuzu.
Rafine tuz iyotla zenginleştirilmiş bir kimyasal yan üründür, akışkandır ama diğer mineralleri içermez. Sadece sodyum klorür bulunur.
Kaya ve deniz tuzları böyle değildir. Diğer minerallerden de zengindir ve bu nedenle fazla tuzlu etki de yapmaz. Bu ikisinin tercih edilmesi gerekir. Salamura gibi biyolojik uygulamalarda da kaya tuzu zorunludur, rafine tuzla istenen elde edilemez.
Tuzun fazlası özellikle hipertansiyonla ve kalp hastalıklarıyla ilişkilendirilir ama ilişkilendirmenin ne kadar doğru olduğu tartışmalıdır. Bu araştırmaların hiçbirinde tuzun hangi kaynaktan geldiği yazmaz, çoğu rafine tuzdur.
Araştırmaların çoğu Batı kaynaklıdır, onlar zaten lezzeti yağda kızartma üzerine kurguladıklarından tuz da tat unsurunun zorunlu bileşeni olur.
Herkesin tuz gereksinimi farklıdır. Yani biri için fazla gelen tuz miktarı diğeri için yetersiz kalabilir. Hastalık gibi durumlar, bağırsak operasyonları da bunu etkiler. Kan tuz seviyelerinin belirlenmesi ise bir yere kadar değer taşır, kıstas olmaz. O nedenle tuzun ihtiyaca binaen olması, elbette abartılmaması ama fobi haline de getirilmemesi gerekir.
Çin tuzu mono sodyum glutamat denen bileşiktir. Tuz gibi görünür, aslında tadı güçlendiren bir kimyasal bileşiktir. Hazır gıdalara katılır, özellikle fast-food alanında çok sık kullanılır, içine girmediği hazır ürün yoktur ama uzak durulması önerilir.
Tıp alanının hiç bilmediği Alberger yöntemiyle hazırlanan tuz da vardır ki, kristalinin yapısı özeldir, tuzlu tadı ve tat ayarını çok daha az miktarla güçlendirir, zincir restoranların büyük kısmı bunu tercih eder.
Tuz yeterince araştırılmamış, iç içe geçmiş bir konudur. Herkesin ihtiyacını kendine göre belirlemesi en mantıklısı olacaktır.
Kaynak: yavuzdizdar.com